In 1998 ben ik afgestudeerd op het project 'de Kunstclub' en heb mij laten inspireren door het project in Regio Emillia 'De honderd talen van kinderen'. Ruim 20 jaar later vind ik de gedachte hierachter en het gedicht van Loris Malaguzzi nog even mooi én actueel.
Beeldend werken en spelen is dé manier waarom (jonge) mensen zichzelf en hun plek in de wereld gaan ontdekken en begrijpen:
Het kind bestaat uit honderd
Het kind heeft
honderd talen
honderd handen
honderd gedachten
honderd manieren van denken,
van spelen, van spreken.
De school en de samenleving
scheiden het hoofd van het lichaam.
Ze zeggen tegen het kind:
ontdek de wereld die er al is
en van de honderd
pakken ze er negenennegentig af.
En dus vertellen ze het kind
dat de honderd er niet is.
Het kind zegt:
Zeker: de honderd is er wél.
Lees hier het volledige gedicht van Loris Malaguzzi.
